Als schrijver leg Dick Kooy zijn waarnemingen en observaties regelmatig vast in verslagen en blogjes. In de column probeert hij in zijn waarnemingen ook een boodschap mee te geven.
Het is vijf over half tien als ik op een zonnige zondagochtend De Flambou binnen stap en vrijwel meteen een kijkje neem achter de desk met beamer en camera waar ik ook regelmatig verkeer. Even vernemen of alles een beetje goed gaat, zo informeer ik meestal wel even voorafgaand aan de kerkdienst en ik zie meteen al wel dat Eeltje problemen heeft.
Het lukt hem niet om de teksten op het grote scherm te projecteren, de teksten verschijnen wel op het derde scherm aan de galerij. Meteen steek ik ook de handen uit de mouwen en samen gaan we op zoek naar de mogelijke storing. Het wordt kwart voor tien, tien voor tien en inmiddels is de koster al met plan B aan de slag om liturgieën af te drukken, zodat de dienst in ieder geval kan beginnen.
“Kan ik ergens voor bidden?”, vraagt een gemeentelid dat wel ziet dat er iets mis is doordat wij zo aan het klooien zijn en komt op de knieën bij ons zitten tussen computers en kabels. Op dat moment staat de kerkenraad al gereed staat om binnen te treden. ‘We zijn even bezig, dus nu even niet!’, is mijn eerste gedachte die ik gelukkig niet uitspreek. “We hebben geen beeld”, is het enigste dat ik kort uitleg en we gaan door met de zoektocht naar de storing.
Een hand wordt op de computer gelegd en er wordt gebeden. Dominee heeft inmiddels aan de gemeente uitgelegd dat er iets mis is en vertelt hoe het eerste lied zal worden gezongen. Wij proberen bijna koortsachtig diverse schakelingen, maar krijgen geen beeld. Het eerst lied wordt voorgelezen, de liturgieën worden uitgedeeld.
Tijdens de verkondiging besluiten we om de alle apparatuur te omzeilen en een kabel rechtstreeks van de computer naar de beamer te leggen. De storing is daarmee niet opgelost, thuis zijn geen teksten te zien, maar de rest van de dienst is er wel tekst op het scherm. Opgelucht kunnen wij nu ook de dienst vervolgen, de spanning is even voorbij.
Is het gebed nu verhoord of niet, zo bedenk ik me later en dan concludeer ik pas hoe afzijdig ik me heb opgesteld tegenover mijn geloof en het gebed. Terwijl wij als christenen al onze zorgen en problemen in Zijn hand mogen leggen, zijn wij uiterst eigenwijs geweest door te proberen het zelf maar op te lossen.
Tijdens de ochtendwandeling die ik een dag later maak, dank ik de Heer voor de fijne samenwerking die Eeltje en ik hadden onder alle spanning en dat de dienst gewoon door heeft kunnen gaan. Ook vraag ik om vergeving dat ik ‘nee, nu even niet’ heb gezegd en neem me voor om het in de toekomst anders aan te pakken. Het voorbeeld zat op de knieën naast ons.