Als schrijver leg Dick Kooy zijn waarnemingen en observaties regelmatig vast in verslagen en blogjes. In de column probeert hij in zijn waarnemingen ook een boodschap mee te geven.
Een vreemde snuiter vond ik het eerst. Tijdens de heenreis zat deze medereiziger van onze retraitereis naar Schotland vorig jaar wat stilletjes voor zich uit te staren. Ik had al eens geprobeerd een praatje aan te knopen, maar de reactie was nihil. Tijdens deze reis zagen we deze man van middelbare leeftijd – ik noem hem Karel – echter langzaamaan uit zijn schulp kruipen.
Karel liet steeds meer van zichzelf zien, totdat hij op een avond zijn rugzakje opende en ons vertelde van zijn echtgenote die zo’n vijftien jaar geleden was overleden, zijn kinderen en kleinkinderen, zijn eenzaamheid. Het was duidelijk dat hij zich veilig voelde bij de mensen in de groep, die tijdens wandelingen en andere gesprekken inmiddels ook hun kwetsbare kanten hadden laten zien.
Een oudere vrouw voelde zich in de groep naar Noorwegen dit jaar ook al snel veilig, opende haar hart en deelde over negatieve herinneringen uit haar jeugd, die ze wel graag kwijt wilde. Alleen al het praten hierover zette een genezingsproces in werking. Tijdens een wandeling midden in de bergen opperde ik dat het misschien goed was om al deze herinnering symbolisch als steen weg te werpen.
Vlak voor de aanvang van de terugreis kwam ze bij me: “ik heb mijn steen nog in de tas.” We hebben deze samen weggegooid, in de hand van de Heer gelegd. Wat er verder met haar genezingsproces gebeurt, we weten het niet. Maar gedurende de tien dagen van deze reis hadden we haar al zien opbloeien, ze was zich veilig bij de Heer gaan voelen.
En zo ook Karel, die dit jaar wederom mee reisde naar Noorwegen, zocht al snel weer veilige momentjes om even bij te praten. Toen wij aan het einde van de trip duidelijk maakten hoogstwaarschijnlijk volgend jaar opnieuw een retraitereis te gaan maken, vroeg hij bij het afscheid stilletjes, verlangend naar rust, genezing en veiligheid: “laten jullie me weten wat jullie volgend jaar gaan doen?”
Soms is het goed om de mensen om ons heen een veilige plek te bieden, is het goed eens te luisteren naar vreemde snuiters voor we een oordeel vellen of sticker plakken. Eigenlijk is een kerkgemeente een verzameling van vreemde snuiters. Het is goed om onze harten te openen naar elkaar en samen stenen in de hand van onze Heer te leggen en zo steeds meer de mens te zien zoals God deze heeft bedoeld.
